Комментарии

(741-751)

741, 22 октября
Careciaco villa pal.
Карл Мартелл умер
Ann.s.Amandi, a.741;
Ann.Laubacens., a.741;
Ann.Petav., a.741

«Carolus nempe princeps Parisius basilicam sancti Dyonisii martyris multis muneribus ditavit; veniensque Carisiacum villam palatii super Issaram fluvium, valida febre correptus obiit in pace, cunctis in gyro regnis acquisitis . Rexit autem utraque regna annos quinque et viginti , transiit itaque undecimo Kal. Novembris, sepultusque est Parisius in basilica sancti Dionysii martyris»(Fredegarii cont., 110).

Карл Мартелл умер в Кьерси (совр.департамент Эна).

См. также G. abb. Fontan., 12, Chr. Moiss., Ann. Mett., Ann. Flavin., Historiae Francorum Steinveldenses (MGH SS, 13, 728). Датировка подтверждается Necrol. Eptern. Reiftenberg Mon. de Namur 7, 212. Ошибочную дату («id. oct.» вместо «11 Kal. Nov.») дают Ann. s. Amandi, Ann. Petav., Ann. s. Dion. Другие анналы (Ann. Mosell., Ann. Lauresh., Ann. Lindisfarn., Ann. s. Columbae Senon., Ann. s. Maxim., Ann. Trev., Ann. Prum.) упоминают только год, без точной даты.

Сообщение Продолжателя Фредегара о том, что Карл Мартелл был погребен в церкви Сен-Дени в Париже, повторяется в письме императора Людовика I Благочестивого к Хильдуину, аббату Сен-Дени (835 г.):

«Quia proavus noster Karolus Princeps Francorum inclytus per orationes ipsius excellentissimi Martyris indeptum se fuisse gratulatus est apicem Principatus, eidemque decurso mortalitatis tempore, quod charius potuit habere depositium, corpus scilicet proprium, in magni die judicii suscitandum, et animam Domini praesentandam fideliter commendavit, ac per hoc maxime devotionem atque fiduciam cordis sui erga peculiarem patronum patenter ostendit» («Epistola piissimi Augusti domini Ludovici ad Hilduinum Abbatem S.Dionysii, de colligendis in unum corpus iis, quae in Graecorum historiis de S.Dionysio passim scripta repererat»; RHGF, 6, 347-348)

а также в Historia Francorum Senonensis (MGH SS, 9, 364):

«Anno Domini 741. obiit Karolus Martellus princeps, sepultus in basilica sancti Dyonisii Parisius. Hic res ecclesiarum propter assiduitatem bellorum laicis tradidit».

Имена Карла Мартелла и Сванхильды зафиксированы также в книгах братства Рейхенау (см. (MGH Lib. confrat., 292) и святого Петра в Зальцбурге:

«ORDO REGUM DEFUNCTORUM CUM CONIUGIBUS ET LIBERIS.
Charlus. Suanahilt.»

(Monumenta Necrologica Monasterii s.Petri Salisburgensis; MGH Necrol., 2, 26).


741

Карломан и Пипин III приходят к власти
Ann.Tiliani, a.741

«Karolus obiit, Karlomannus et Pippinus regnare coeperunt» (Annales Bawarici breves, a.741; MGH SS, 20, 8).

«Karlomannus et Pippinus regnare coeperunt» (Annales Stabulenses, a.742; MGH SS, 13, 42).

Датировка 742 г. в Annales Stabulenses означает другое событие. В этом году Карломан и Пипин III разделили между собой власть в Пуатье (Vetus Pictavis):

«In ipso itinere diviserunt regnum Francorum inter se» (Ann. r. Franc. (Lauriss.); Ann. Mett.; Ann. Lauriss. min.; Ann. Fuld.; Ann. Sith., a.741).

Benedicti Sancti Andreae monachi chronicon приводит слова самого Пипина III об этом разделе:

«Carlomagnus germano meo post mortem Caroli genitori nostri divisimus regnum Francorum inter nos in locum qui dicitur Pictavis. Eodem quoque anno Carlomagno germano meo Alamanniam vastavit» (Benedicti Chr., 18; MGH SS, 3, 704).

Таким образом, раздел произошел в том же году (742 г.), когда Карломан совершил поход в Аламаннию.


741, 18 июня

Лев III умер. Константин V становится императором Византии
Ann.Tiliani, a.741

«Итак, Леон царствовал с 25 марта, 15 индиктиона, по июнь месяц, 9 индиктиона, всего 24 года, 2 месяца и 25 дней. Равным образом и Константин, сын его, наследник и нечестия, и престола его, царствовал с 18 числа июня, 9 индиктиона, по 14 число месяца сентября, 14 индиктиона; по Божьему попущению царствовал он 34 года, 3 месяца и 2 дня. В этом году, как уже сказано, 9 индиктиона, 18 числа июня умер царь Леон духовною и телесною смертью, и после него занял престол сын его Константин. Какие бедствия постигли христиан при нечестивом царе Леоне и касательно православной веры, и касательно политического управления, под влиянием его гнусной жадности и корыстолюбия и в Сирии, и в Калабрии и в Крите, отторжение Италии,- следствие его зловерия, глад, болезни, восстания народов, об этом частью умолчу, а главное уже в предыдущем сказано» (Феофан «Хронография», AM 6232).

«Лев, после того как он правил империей двадцать четыре года, умер, страдая тяжелой водянкой, и оставил преемником в управлении империей своего сына Константина» (Никифор «Краткая история», 741 г.).


742
in regione Aquitaniae
Карломан совершил поход против Хунальда, герцога Гаскони
Ann.s.Amandi, a.742;
Ann.Petav., a.742

Карломан и Пипин переправляются у Орлеана через Луару, сжигают пригороды Буржа, преследуют бежавшего Хунальда, сына Эда, разрушают крепость Лош (южнее Тура), делят добычу между собой и уводят в плен местных жителей:

«Interea rebellantibus Wasconibus in regione Aquitaniae, cum Chunoaldo duce, filio Eudone quondam, Carlomannus atque Pippinus principes germani, congregato exercitu, Ligeris alveum Aurilianis urbe transeunt, Romanos proterunt, usque Beturigas urbem accedunt, suburbana ipsius igne comburunt. Chunoaldum ducem persequentes fugant, cuncta vastantes. Lucca castrum diruunt, atque funditus subvertunt, custodes illius castri capiunt, et inibi victores exsistunt. Praedam sibi dividentes, habitatores ejusdem loci secum captivos duxerunt» (Fredegarii cont., 111).

См.также Ann. Guelf., Ann. s. Columbae Sen., Ann. s. Max. Trev., Ann. Lauriss. min., отсюда описание в Ann. Fuld.

Ann. s. Amandi и Ann. Mosell. называют только Карломана. О сожжении Буржа упоминает также V. Pardulfi:

«Cum moderno tempore Francorum cohortes praedictam [Bituricas] depopulassent urbem, et cunctorum domos igni cremassent; hanc domem, in qua erat cunabulum appensum, nullatenus vremare potuerunt» (Ex Vita sancti Pardulfi Waractensis Abbatis; RHGF, 3, 654).


742, осень
contra Alamanos
Карломан совершил поход против Теодоальда, герцога Алеманнии
Ann.Petav., a.741

Карломан и Пипин III переправились через Рейн и разбили лагерь у Дуная (точное место в рукописи написано неразборчиво: «in loco nuncupante»). Аламанны той области подчинились франкам:

«Inde reversi circa tempus autumni, eodem anno iterum exercitum admoverunt ultra Rhenum contra Alamannos. Sederuntque castra metati super fluvium Danuvii, in loco nuncupato Usquequo. Habitatores Alamanni se victos videntes, obsides donant, jura promittunt, munera offerunt, et pacem petentes eorum se ditioni submittunt» (Fredegarii cont., 111).

Ann. Mosell. опять упоминают только Карломана: «Karlomannus in Alamannia». Ann. Mett. 742 содержат приписанное в Ann. Petav. 743 замечание: «Karlomannus Alamanniam vastavit».

Поход был направлен против восставшего Теодебальда, герцога Алеманнии. В Ann. Guelf., 741 есть упоминание о причине этого похода: «Teudeballus reversus in Alsatia rebellavit cum Wascones, Baiuvarii et Saxones».

Это подтверждают также Фульдские и малые Лоршские анналы:

«Karlomannus et Pippinus ... simul et Alamannos duce Thiotbaldo rebellare temptantes mira celeritate comprimunt» (Ann. Fuld., a.742; MGH SS, 1, 345).

«rebellante Theotbaldo Karlmannus vastavit Alamanniam» (Ann. Lauriss. min.).

Лантфред I и Теодоальд были сыновьями герцога Вильхария. Неизвестно, разделили ли они Алеманнию между собой или Теодоальд стал герцогом после Лантфреда I. Есть только сведения, что оба брата находились во враждебных отношениях с Пипинидами, а у Теодоальда были владения на юге герцогства, в районе Боденского озера. Епископ Пирмин, основавший в 724 г. монастырь на острове Рейхенау посреди этого озера, находился под защитой Карла Мартелла, но через три года (в 727 г.) был изгнан Теодоальдом именно из-за ненависти к Карлу. Вероятно, здесь сыграли роль и вражда Пирмина с Отвином, епископом Констанца(708-736), в епархии которого находился монастырь: три преемника Отвина на епископском престоле (Эренфрид, Сидоний и Иоанн) были также и аббатами Рейхенау.


[743]
in Bagoaria
Карломан и Пипин III совершили поход против Одило, герцога Баварии
Ann.s.Amandi, a.743

Одило, прежде чем стать герцогом Баварии в 736 г., по-видимому владел какими-то землями в Алеманнии. Несмотря на трудную обстановку в начале его правления, Одилону удалось при помощи Бонифация организовать к 739 г. епископства в Регенсбурге, Пассау, Фрайзинге и Зальцбурге. Не ясно, стало ли это причиной оппозиции в Баварии и бегства герцога к Карлу Мартеллу, который был женат на Сванхильде, родственнице Одило. Хильтруда, дочь Карла Мартелла от первого брака, после смерти отца вышла замуж за Одило без согласия своих братьев (Карломана и Пипина III) и уехала с ним в Баварию. Случившееся приписывали влиянию Сванхильды. Новая организация баварской церкви и прямые контакты с посланцем римского папы Бонифацием явно говорили о независимой от Пипинидов политике Одилона, что и послужило причиной похода против него.

Возвращаясь из похода против Теодоальда, Карломан и Пипин III отправились в Баварию и встретились с Одило у реки Лех. Обе армии стояли друг против друга 15 дней, после чего франки напали на баварцев и разбили их. Обе стороны понесли большие потери. Одило бежал за реку Инн, а Карломан и Пипин III вернулись во Францию.

Поход описан Продолжателем Фредегара:

«AN. DCCXLIII. CXII. Inde reversi anno secundo regni eorum, cognatus eorum Odilo dux Bagoariorum contra ipsos rebellionem excitati: compulsi sunt generalem cum Francis in Bagoaria admovere exercitum. Venientesque super fluvium qui dicitur Lech , sederunt super ripam fluminis uterque exercitus, hinc inde se mutuo videntes usque ad dies quindecim, qui tantumdem provocati irrisionibus gentis illius, indignatione commoti periculo se dederunt per loca deserta et palustria, ubi mos transeundi nullatenus aderat: nocteque irruentes, divisis exercitibus, eos improvisos occupaverunt. Commissoque praelio, praedictus dux Odilo, caeso exercitu suo, vix cum paucis turpiter ultra Igne fluvium fugiendo evasit. His triumphis peractis non sine dispendio multorum, tamen feliciter victores ad propria remeaverunt» (Fredegarii cont., 112).


744

Карломан заключил мир с Одило
Ann.Petav., a.744

Результатом похода 743 г. стало установление франками контроля над частью Баварии к северу от Дуная (западная часть Нордгау). Правда, непосредственных доказательств этого нет.

Одило остался герцогом, сохранил часть своих земель, а позднее завоевал населенную славянами Карантанию и инициировал составление Lex Baiuvariorum. О независимой баварской церкви пришлось забыть. Пипиниды назначили в Зальцбург верного им Виргила, сначала в качестве управляющего епархией (745-757 гг.), а затем он стал и епископом.


744
in Saxonia
Карломан совершил поход в Саксонию
Ann.Petav., a.744

Карломан подчиняет без борьбы пограничных жителей, многие принимают крещение:

«Evoluto triennio iterum Carlomannus confinium Saxonorum, ipsis rebellantibus, cum exercitu irrupit; ibique captis habitatoribus, qui suo regno affines esse videbantur, absque belli discrimine feliciter acquisivit, et plurimi eorum, Christo duce, baptismi sacramento consecrati fuerunt» (Fredegarii cont., 113).

См.также Ann. Mosell. и письмо римского папы Захария к епископу Бонифацию: «de incursione gentium, quae in tuis plebibus facta est, merendum nobis est» (MGH Ep., 3, 323, no 60).

Ann. r. Franc. (Ann.Lauriss., откуда перешло и в Ann. Mett.) упоминают Карломана и Пипина III в Саксонии, однако это ошибка: Пипин III в это время действовал в Эльзасе, против Теодоальда, герцога Алеманнии. Также здесь сообщается о повторной поимке сакса Теодорика: «DCCXLIIII. Iterum Carlomannus et Pippinus perrexerunt in Saxoniam, et captus est Theodericus Saxo alia vice» (Ann.Lauriss., a.744).

Ann. Lauresh., Ann. Nazar., Ann. Alam. и Ann. Guelf. относят поход в Саксонию к 745 г. Датировка этой группы анналов неточна: поход в Аквитанию здесь датируется 746 г. (вместо 745), война в Баварии - 744 (вместо 743), то есть даты смещены на один год вперед.

Основной источник, Продолжатель Фредегара датирует поход третьим годом правления («Evoluto triennio»), который закончился 22 октября 744 г. Поскольку эта хроника регистрирует события год за годом, что видно из описания похода в Баварию 743 г. (во второй год правления: «II regni eorum»), то в данном случае следует принять датировку 744 г.


745
in Saxonia
Карломан и Пипин III совершили поход в Саксонию
Ann.Petav., a.745

Вероятно, это ошибочно датированный поход 744 г.

Продолжатель Фредегара сообщает, что Карломан и Пипин III в 745 г. отправились в поход за Луару, против гасконцев:

«Inde reversi praedicti germani, sequente anno, provocato cothurno Wasconorum, iterum usque ad Ligerim fluvium pariter adunati venerunt. Quod videntes Wascones, praeoccupaverunt, pacem petentes, et voluntatem Pippini in omnibus exsequentes, muneratum eum a finibus suis ut rediret precibus obtinuerunt» (Fredegarii cont., 114).

Также Ann. Mosell., Ann. Guelf. (с ошибочной датой 746 г.). Ann. Mett. добавляют, что поход был направлен против герцога Хунальда, который во время баварской войны вторгся во владения франков.


746

Карломан совершил поход в Алеманнию
Ann.Petav., a.746

«His transactis, sequente anno, dum Alamanni contra Carlomannum eorum fidem fefellissent, ipse cum magno furore cum exercitu in eorum patriam peraccessit, et plurimos eorum, qui contra ipsum rebelles existebant, gladio trucidavit» (Fredegarii cont., 115).

См. также Ann. Mosell., Ann. Lauresh., Ann. Guelf., Ann. Fuld.

Теодоальд к этому времени уже не был герцогом Алеманнии. Он еще в 744 г. восстал в Эльзасе, был разбит Пипином III, бежал в Альпы (Швабский Альб) и с этого времени больше не упоминается в источниках.

Большая часть алеманнской знати была убита франками на собрании в Канстатте. Хотя Лантфред II, сын Теодоальда, и претендовал на титул герцога в 746-749 г., Алеманния перешла под управление назначаемых франками графов.


747

Карломан отказывается от власти
Ann.Petav., a.746

«His ita gestis, sequenti curriculo annorum, Carlomannus devotionis causa inexstinctu succensus, regnum una cum filio suo Drogone manibus germani sui Pippini committens, ad limina beatorum apostolorum Petri et Pauli Romam, in monachorum ordine perseveraturus advenit. Qua successione Pippinus roboratur in regnum» (Fredegarii cont., 116).

«Sponte regnum reliquit filiosque suos Pippino fratri commendavit» (Chr. Moiss.).

«Carlomannus namque princeps sexto anno de paedictis regnum filiosque suos fratri commendans, quatenus illos quando aetas advenisset in regnum sublimaret, Romam pergens comam capitis ad sanctum Petrum tondens, ad sancti Benidicti monasterium pergens se subdidit regulari disciplinae mancipandum» (Erchanberti Breviarium Regum Francorum; MGH SS, 2, 328).

В Ann. r. Franc. (Lauriss.), a.745 Карломан высказывает пожелание удалиться от мира:

«Tunc Carlomannus confessus est Pippino germano suo, quod voluisset seculum relinquere; et in eodem anno nullum fecerunt exercitum, sed praeparaverunt se uterque, Carlomannus ad iter suum et Pippinus, quomodo germanum suum honorifice direxisset cum muneribus»

что и делает в следующем году:

«Tunc Carlomannus Romam perrexit ibique se totondit et in Serapte monte monasterium aedificavit in honore sancti Silvestri. Ibique aliquod tempus moram faciens et inde ad sanctum Benedictum in Casinum usque pervenit et ibi monachus effectus est» (Ann. r. Franc. (Lauriss.), a.746).

Очевидно, что здесь обе даты сдвинуты на год назад: должны быть 746-747 гг.

Продолжатель Фредегара указывает повод для такого поступка Карломана («devotionis causa»), что повторяет и житие римского папы Захария (V. Zachariae, 21; L. pont. 1, 433). Эйнхард тоже говорит о стремлении Карломана к монашеской жизни, хотя и не вполне в этом уверен: «frater eius Karlomannus - incertum quibus de causis, tamen videtur, quod amore conversationis contemplativae succensus -, operosa temporalis regni administratione relicta, Romam se in otium contulit, ibique habitu permutato monachus factus in monte Soracte apud ecclesiam beati Silvestri constructo monasterio cum fratribus secum ad hoc venientibus per aliquot annos optata quiete perfruitur» (Einhardi V. Karoli, 2).

Петавианские анналы приводят другую причину отречения от власти. Карломан сожалел о гибели множества людей во время похода в Алеманнию (746 г.). Более категорично это сказано в дополнении к Петавианским анналам:

«746. Carolomannus intravit Alamanniam; ubi fertur quod multa hominum milia ceciderit. Unde compunctus, regnum reliquid, et monasterium in castro Cassino situm adiit. Petiit autem abbatem loci illius ac fratres, ut, quod vilius excogitare possent, officium ei iniungerent. At illi anserum custodiam mandaverunt ei. Quas cum pasceret, contigit, ut lupus ex inproviso veniens, unam earum raperet. Quod ille oernens et eripere non valens, cum gemitu conversus ad Dominum dixit: 'Ecce Domine, cui regnum commiseras! Quomodo enim innumeros populos ac regiones provido moderamine regerem, qui paucas anseres servare nequivi?' Cunque amarissime fleret, reumque se creditae substantiae torporis ignavia resoluta fateretur, cogente Deo qui eius compassus est lacrimis, lupus rediit, anserem sanam deposuit, frustratus dilectae praedae usu, avidis faucibus invitus abscessit» (MGH SS, 3, 170).

Малые Лоршские анналы говорят о желании Карломана сменить земное царство на небесное: «regnum temporale pro aeterno regno despiciens» (Ann. Lauriss. min.). Третье продолжение Павла Диакона повторяет версию Эйнхарда:

«Eo tempore quo revesus est ad urbem Zacharias, Karlomannus, frater Pipini regis Francorum et incliti principis Caroli Martelli filius, amore contemplative vite succensus, operosa temporalis regni administratione attediatus, Romam se in ocium contulit, ibidemque per manus summi pontificis Zacharie habitu mutato atque monachus factus, in Sirapti monte apus Sanctum Silvestrum constructo monasterio, cum viris religiosis, qui una secum a Francia venerant, optata quiete aliquanto tempore usus est» (Pauli diac. cont. III, 21; MGH SS. Lang., 208).

См. также Ann. Wirzeb., Chr. Moiss., Gozperti Mirac. s. Galli.


747
Romae
Карломан встретился с папой Захарием
Ann.s.Amandi, a.747;
Ann.Laubacens., a.747(745);
Ann.Petav., a.747

В анналах сообщается только, что Карломан прибыл в Рим: «perrexit (migravit) ad Romam». См. также Ann. Mosell., Ann. Lauresh., Ann. Guelf., Ann. Prum., Ann. Stabul., 745, Ann. Bawar. br., Ann. Lauson., 746 и Ann. Fuld.

Римский папа Захарий получил от него богатые подарки: «seseque eidem dei contulit apostolo atque in speciali habitu se fore spondens permansurum clericatus iugum ab eodem suscepit pontifice» (V. Zachariae, 21; Chr. Salern., 1 ). Также Leonis Chr. Casin., I, 7.

«Capitis coma deposita habitum clericalem ordinante b. Zacharia papa assumpsit aliquantoque tempore ibidem permansit» (Chr. Moiss., Ann. Mett.).

«Romam se in otium contulit ibique habitu permutato monachus factus» (Einhardi V. Karoli, 2). См. также Ann. r. Franc. (Lauriss.).


747, 2 апреля

Карл I родился
Ann.Laubacens., a.747(747);
Ann.Petav., a.747

Согласно Эйнхарду и Тегану Карл прожил 72 года:

«decessit, anno aetatis suae septuagesimo secundo et ex quo regnare coeperat quadragesimo septimo, V. Kalendas Februarii, hora diei tertia» (Einhardi V. Karoli, 30).

«Statim post haec in senectute bona plenus dierum perrexit in pace: ipso eodemque die humatum est corpus eius in ecclesia, quam ipse construxerat Aquis Grani palatio, anno aetatis suae LXXII., indictione septima» (Thegani V Hlud., 7).

Анналы Эйнхарда называют возраст около 71 года: «circiter septuagesimo primo». На процитированной Эйнхардом эпитафии указано 70 лет:

«SUB HOC CONDITORIO SITUM EST CORPUS KAROLI MAGNI ATQUE ORTHODOXI IMPERATORIS, QUI REGNUM FRANCORUM NOBILITER AMPLIAVIT ET PER ANNOS XLVII FELICITER REXIT. DECESSIT SEPTUAGENARIUS ANNO DOMINI DCCCXIIII, INDICTIONE VII, V. KAL. FEBR.» (Einhardi V. Karoli, 31).

Дополнение к Ann. Iuvav. mai. датирует рождение Карла 742 годом: «Natus est Carolus» (Annalium Iuvavensium Maiorum Supplementum, a.742; MGH SS, 3, 122). В самих Ann. Iuvav. mai. этого события нет вообще. Ann. Iuvav. min. (MGH SS, 1, 88)добавляют к этой дате, что Карл стал королем в 27 лет, а императором - в 60: «742. natus est Carolus, qui factus rex 27° anno, imperator anno 60°». Тот же год в Ватиканском кодексе номер 1361 каталога лангобардских королей: «Anno ab incarnatione domini nostri Iesu Christi 742. Karolus natus est» (Catal. r.; MGH SS. Lang., 511), но далее дается другая продолжительность жизни - 73 года. Ann. s. Emmer. (MGH SS, 13, 47) датируют событие 743 годом: «743. Karolus imperator natus est».

Данные Ann.Laubacens. и Ann.Petav. (747 г.) подкрепляются только сообщением о Карле в 755 г., как о семилетнем мальчике (Translatio s. Germani; RHGF, 5, 426; MGH SS, 15, 6), которое считается интерполяцией. Поэтому наиболее вероятно рождение Карла в 742 г.

День рождения дан в одном календаре из Лорша IX века (Mabillon Dipl., suppl. 38) и может относиться только к Карлу Великому, который сделал много дарений этому монастырю. Ни Карл III, ни Карл Лысый не имели с Лоршем особенно близких отношений.

О месте рождения Карла отсутствуют аутентичные сообщения. Есть только позднейшие сказания, относящиеся к XII в.


748

Грифо бежал в Саксонию
Ann.Petav., a.748

По настоянию Сванхильды её сын Грифо получил от Карла Мартелла земли в Нейстрии, Австразии и Бургундии. Его владения оказались в центре королевства франков («in medio principatus sui»). Завещание было составлено в монастыре Сен-Дени за 5 недель до смерти Карла Мартелла. Среди свидетелей, подписавших его, не было Карломана и Пипина III.

Сохранилось письмо епископа Бонифация, в котором он просит Грифо о защите его миссии в Тюрингии от язычников (Talbot, письмо №26; Tangl, письмо №48):

«Я прошу и умоляю Ваше Высочество во имя всемогущего бога-отца, Иисуса Христа, его сына, и святого духа, троицей и единым богом, что в случае вашего прихода к власти Вы поможете клирикам, священникам, монахам, монахиням и всем служителям бога в Тюрингии, и что Вы защитите христиан от враждебности язычников так, чтобы те не могли повредить им. Таким образом Вы будете пожинать постоянную награду на суде Христа. Будьте уверенны, что Вы постоянно в наших молитвах богу: так желал Ваш отец в течение своей жизни, как и Ваша мать. Мы просим бога, спасителя мира, направлять Ваши шаги по жизни так, чтобы Ваша душа могла быть спасена, и Вы смогли быть вечно быть в благодати бога».

Брак Хильтруды с Одило, герцогом Баварии, против воли братьев (Карломана и Пипина III) был связан с надеждой Сванхильды получить поддержку для Грифо со стороны баварцев. Однако Карломан и Пипин III, вероятно, еще до конца 741 г. отняли у Грифона его владения, а ему пришлось вместе со Сванхильдой и многочисленными сторонниками укрыться в Лане. Возвращаясь из Аквитании Карломан и Пипин III разделили между собой королевство, исключив Грифо из наследования: «et in ipso itinere diviserunt regnum Francorum inter se in loco, qui dicitur Vetus-Pictavis» (Ann. r. Franc. (Lauriss.), a.742). Сванхильда была заключена в монастырь Шейе около Парижа, а Грифо - в Шевремон близ Льежа, откуда его только через 6 лет освободил Пипин III:

«Eodem anno Pippinus, omnium Francorum generaliter princeps, misericordia motus, fratrem suum Gripponem de custodia, in qua eum germanus suus Karlomannus recluserat, liberavit, et ipsum fraterna dilectione honoratum in palatio suo habuit, deditque illi comitatus et fiscos plurimos» (Ann. Mett., a.747; MGH SS 1, 330)

Недовольный назначенными ему владениями, Грифон отказался от примирения и поднял мятеж в Саксонии, быстро подавленный Пипином III:

«Gripho Pippino subiectus esse nolens, quamquam sub illo honorofice viveret, collecta manu in Saxoniam profugit» (Ann. Einh., a.747)

«Grifo fugivit in Saxoniam, et Pippinus iter faciens per Toringam in Saxoniam introivit usque ad fluvium Missaha in loco, qui dicitur Scahaningi; et Grifo collectam fecit una cum Saxonibus supra fluvium Obacro in loco, qui dicitur Orhaim» (Ann. r. Franc. (Lauriss.), a.747).

См. также Ann. Mosell., Ann. Lauresh., Ann. Guelf.


749
in Baioriam
Пипин III совершил поход против Грифо
Ann.s.Amandi, a.749;
Ann.Laubacens., a.749(747);
Ann.Petav., a.749

В 748 г. умер герцог Баварии Одило. Так как его сын Тассило III был еще несовершеннолетним, то управление перешло к его матери Хильтруде. Грифо попытался захватить власть в Баварии:

«Grifo de Saxonia iter peragens fugiendo in Baioariam usque pervenit, ipsum ducatum sibi subiugavit, Hiltrudem cum Tassilone conquisivit. Swidger ad eum venit insolatio supradicti Grifonis. Haec audiens Pippinus iter illuc arripiens cum exercitu suo, supra nominatos totos sibi subiugavit, Grifonem secum adduxit, Lantfridum similiter, Tassilonem in ducatu Baioariorum conlocavit per suum beneficium» (Ann. r. Franc. (Lauriss.), a.748).

Его поддержали Лантфрид II, герцог Алеманнии, и Свитгер, граф Нордгау в Баварии. Грифо был разбит Пипином III и получил после примирения Ле Ман с 12 графствами в Нейстрии, однако бежал в Гасконь:

«Grifonem vero partibus Niustriae misit et dedit ei XII comitatos. Inde iterum Grifo fugiens Wasconiam petiit et ad Waifarium ducem Aquitaniorum pervenit» (Ann. r. Franc. (Lauriss.), a.748).

См. также Ann. Mett., a.749, Ann. Guelf., a.750.


750

Год был без войн
Ann.Petav., a.750

Пипин III требовал от Вайфара, герцога Гаскони, выдачи Грифо, но не стал с ним воевать, получив отказ (750 г.).


ок.750
in Casinum
Карломан уходит в монастырь Монте-Кассино
Ann.Petav., a.746

Карломана посещало множество паломников, направлявшихся в Рим, что мешало его уединению, поэтому он и решил переселиться в другой монастырь:

«Ibique aliquod tempus moram faciens et inde ad sanctum Benedictum in Casinum usque pervenit et ibi monachus effectus est» (Ann. r. Franc. (Lauriss.), a.746).

Подробнее в хронике Регино Прюмского (Reginonis chr., a.746):

«Carlomannus Romam perrexit, ibique se totondit et in Sarepte monte monasterium aedificavit in honore sancti Silvestri. Ibique aliquod tempus moram faciens exinde ad sanctum Benedictum in Cassinum usque pervenit, et ibi monachus effectus est. Fertur autem de hoc sancto viro exemplum memorabile. Cum adhuc Romae positus in monasterio, quod sibi aedificaverat, ab omnibus propter regiam nobilitatem et, quod maius est, propter contemptum regni terreni et gloriam presentis seculi veneraretur et laudibus extolleretur, timens vir Deo plenus favorem laudis humanae, qui tanta pro Christo reliquerat, fugam magis arripere disposuit, quam vanae gloriae subiacere. Et hoc tantummodo uno fido socio confessus, quem ab infantia in omnibus fidelem probaverat, cum eo noctu omnibus insciis aufugit et ad Cassinum montem usque pervenit; nihil secum portans ex omnibus bonis, quae corpori erant necessaria, nudus Christum secutus est. Et iuxta morem portam monasterii pulsans colloquium patris monasterii expetiit; in cuius presentia cum venisset, mox in terram corruit, se homicidam esse, se reum omnium criminum protestans misericordiam exposcit, poenitentiae locum exquirit. Pater, cum hominem peregrinum esse cognovisset, interrogat, cuius patriae aut gentis esset; at ille confessus est, se Francum esse et ex Francia pro talia scelera migrasse, exilium libenter ferre paratum, tantum ut patriam caelestem non amitteret. Spiritualis pater eius precibus annuens precepit eum in cella novitiorum recipi una cum suo collega ibique probari, secundum quod regula iubet, et tanto artius, quanto barba*rae et ignotae gentis homo erat, implens illud apostolicum: Probate spiritus, si ex Deo sunt. Itaque probatus in omni patientia sociatus est congregationi una cum collega post emensum anni circulum, professus stabilitatem, conversionem morum et obedientiam secundum regulam sancti Benedicti. Cepit autem inreprehensibiliter inter fratres conversari, omnibus virtutibus pollens. Accidit autem, ut, iuxta quo mos est, ad quoquinae officium ebdomadarius deputaretur; quod cum libenter quidem faceret, sed in multis ignoranter offenderet, cocus vino exaestuans ei alapam dedit dicens: 'Ita te fratribus deservire oportet?' Cui ille nil motus placido vultu respondit: 'Indulgeat tibi Dominus, frater, et Carlomannus'. Neque enim cuiquam nomen suum prodiderat, ne ex vocabulo agnosceretur. Rursus cum in quibusdam cibariis administrandis errasset, iterum a coco percussus est, cui eadem, quae supra, imprecatus est. Et cum tertio a coco crudeliter cederetur, indignatus ille comes individuus suae peregrinationis, quod tantus vir a tam vili persona tam contumeliose afficeretur, iam ferre non valens arripuit pilum, unde panis in holera fratrum mittendus conterebatur, et eum omni annisu percussit dicens: 'Nec tibi Deus parcat, serve nequam, nec Carlomannus indulgeat.' Fratres hoc audito felle commoti sunt, quod homo alienigena et pro misericordia receptus talia facere presumpsisset. Protinus itaque custodiae mancipatur, ut die sequenti talis presumptio acrius vindicaretur. In crastinum productus de custodia in medio conventu sistitur; percunctatus, cur manus extendere in fratrum ministrum ausus fuisset, respondit: 'Quia', inquit, 'vidi servum nequiorem omnibus virum meliorem et nobiliorem omnium, quos in terra conversari scio, non solum verbis dehonestari, sed etiam plagis affici'. Furore nimio exagitati, quod eum, qui peregrinus venerat, caeteris pretulisset, interrogant, quis esset ille, qui bonitate et nobilitate omnes anteiret, cur saltem patrem monasterii non excepisset. Ille necessitate compulsus celare non valens, quod Deus iam manifestari volebat, ait: 'Iste est Carlomannus quondam rex Francorum, qui pro Christi amore regnum et gloriam mundi dereliquit, qui de tanta excellentia ita se humiliavit, ut modo a vilissimis personis non solum contumeliis afficiatur, verum etiam verberibus affligatur'. Quo audito tremefacti a sedibus surgunt, pedibus eius se prosternunt, veniam postulant de contemptu, ignorantiam profitentur; ille econtra in terram provolutus cum lacrimis negare coepit, haec non esse vera, non se esse Carlomannum, sed hominem peccatorem et homicidam, collegam suum timore perterritum propter commissum piaculum haec excogitasse. Quid plura? cognitus ab omnibus cum magna reverentia est observatus. Haec non passi sumus preterire; nunc ad chronicam revertamur».

См. также Ann. Mett.; Einhardi V. Karoli, 2; V. Zachariae, 21; Chr. Salern., 32-33; Leonis Chr. Casin., I, 7.


751

Лантфрид умер
Ann.Petav., a.751

Лантфрид II, сын Теодоальда, претендовал на титул герцога Алеманнии в 746-749 г. Он был взят в плен Пипином III во время похода в Баварию против Грифо, союзника Лантфрида II.


751

Карломан, брат Карла I, родился
Ann.Petav., a.751

Сообщение о рождении Карломана содержится только в кодексе B Петавианских анналов и считается не вполне надежным.

500casino

500casino

500casinonews.com